op tempo van je pup

Er was een tijd dat Fenna en ik niet konden spelen of plezier maken.

Ik mocht proberen wat ik wilde, ze deed het niet. Ze kon het niet! Want toen zij klein was (5jaar geleden) wist ik niet wat ik nu weet. Ik ging naar de hondenschool en als ik iets doe probeer ik het zo goed mogelijk te doen. Mensen die me goed kennen weten dat ik altijd net dat beetje verder ga, dan ik zou moeten. En ik heb geleerd dat wanneer zaken niet gaan zoals ik wil, dat ik dan gewoon harder mijn best moet doen. Dat was ook zo met Fenna, ik ging naar de hondenschool en ik was mezelf. Met de zak snoepjes bij de hand deden we de oefeningen, we waren de beste van de klas. Heel veel aandacht en ze is best heel slim. We mochten zelfs op 8 maanden naar de C-groep, dat was heel uitzonderlijk. Ik kreeg vaak de opmerking: jullie doen het super! Maar Tine, je legt best veel druk op haar. Als ik daar dan uitleg bij vroeg, kreeg ik een vaag antwoord. Je vraagt te veel!

En op een dag blokkeerde ze helemaal op spelen. We konden de oefeningen meestal wel doen, als de omstandigheden voor haar goed waren. Dat wil zeggen als er in de buurt geen zaken waren, waar ze zich zorgen om moest maken. Maar spelen met mij, dat deed ze niet.

Spelen en oefeningen doen met een hond die de omgeving of omstandigheden spannend vindt, zorgt voor problemen. En als je gewoon zelf meer je best gaat doen om ze te laten leren zoals jij wilt, ben je dan wel aan het samenwerken? Iedereen weet dat de meeste honden alles doen voor een snoepje.

Nu weet ik dat ik te veel vroeg. Nu weet ik, dat als je met je hond wilt werken dat je moet samenwerken. En ook dat 'samen' met twee is! Ik ben de volwassene in onze relatie dus dat het meestal ook wil zeggen dat ik haar goed bekijk en we de dingen op haar tempo aanleren. Dwingen werkt helemaal niet.

Een stabiele hond is een zegen. Maar een stabiele hond heeft vaak niet zo veel geleerd van zijn mens. Hij heeft vooral veel geleerd van zichzelf. Doordat zijn mens de omstandigheden zo heeft gecreëerd dat hij dat kon.

Dat heb ik ook met Fenna moeten doen. In plaats van veel te gaan verwachten verwachtte ik niets meer (ik wist toch niet wat ik moest doen) en ik begon het haar te vragen. Zou je dit willen doen? Of zou dit voor je lukken? Terzelfder tijd ging ik haar meer gaan leiden. Niet met snoepjes of met oefeningen, maar gewoon door te communiceren en grenzen te stellen. Door zelf te communiceren en meer naar haar te luisteren. Als ik zag dat haar eigen beslissing haar in de problemen zou brengen, dan deed ik voor wat wel zou kunnen lukken of haalde ik haar uit de situatie. Die combinatie zorgde ervoor dat ze ging leren. Niet om te zitten, te liggen of te volgen maar om, om zich heen te kijken en zichzelf te leren hoe ze met de dingen om kan gaan.

Ondertussen ben ik ook gaan leren en door meer kennis te verkrijgen en ook doordat iemand met veel ervaring en nog meer kennis, zo vriendelijk was om mij te begeleiden, vonden we het terug. Het plezier in elkaar en in het samenwerken.

Zo komt het ook dat als ik denk: 'Wat ga ik eens doen met Pasen om te delen op mijn pagina?', dat ik dan gewoon de tuin in kan gaan en met elementen uit oude spelletjes en oefeningen een heel nieuw concept kan creëren voor haar. Zo komt het ook dat als ik de vraag stel: kun je dit voor mij?, dat ze dat gewoon met alle plezier gaat doen. Want Fenna weet dat het ok is en dat ik niet meer vraag wat ze eigenlijk niet aankan. Daarnaast weet ze ook dat als ze het toch te spannend vindt, ze gewoon kan communiceren naar mij en dat ik dat ook gewoon accepteer.

Ondertussen is het met samen spelen ook allemaal goed gekomen. Ze speelt als een leeuw en ook zij gaat er 100% voor als ze iets wil. Ze zeggen altijd, je krijgt de hond die bij je past.